Eric Bos, kunstrecensent Dagblad van het Noorden
2000
Wat mij in Thijn's kunst frappeert is dat hij in staat is om als autodidact een weg te vinden en een stijl te ontwikkelen die nauw aansluit bij het Nederlandse Surrealisme uit de tijd van Hynckes, Willem van Leusden en Melle, dus zo ongeveer tussen 1940 en 1960.
Op het eerste gezicht doet de merkwaardige stofuitdrukking van de vele voorwerpen in het universum van zijn werk het vermoeden rijzen dat de kunstenaar geen organische van anorganische stoffen kan onderscheiden, zodat watten wolken blijken te zijn. Hier is het nadeel van een gebrek aan een schildersopleiding echter een voordeel omdat juist de merkwaardige uitwerking van sommige materialen een sterk vervreemdend effect heeft, wat het surrealistisch effect versterkt. Het gaat immers niet om een bestaande wereld in zijn werk.
Achter de horizon houdt de einder op te bestaan. Het gaat om de binnenwereld, al suggereert de kunstenaar dat een aantal stillevens landschappen vormen. De zachtheid, het atmosferische van alles versterkt het vermoeden dat we echter eerder met het inwendige te maken hebben. We kijken naar de bekende vormen en proberen een verband te zien, zoals een röntgenoloog zijn foto's bekijkt en in de wirwar van bekende en onbekende details een interpretatie probeert te vinden, een diagnose te stellen, het verschil aan te geven tussen een emulsiespatje en de kiem van een kwaadaardig groeisel, tussen een krasje en een haarscheurtje. Het Surrealisme spruit niet voort uit de waarneming van de tastbare werkelijkheid, al draagt het alle sporen daarvan, maar uit het innerlijk van de kunstenaar, uit diens dromen en onderbewustzijn. Zijn taferelen representeren zijn verlangens, angsten en obsessies, al dan niet sexueel geladen. We moeten de taferelen van Kees Thijn dan ook zien als persoonlijke metaforen, als speelse raadselbeelden waarbij de kunstenaar Thijn voortdurend op zoek is naar de grenzen van het substantiële, zoals zijn recente serie porseleinen vazen, die als metaforen van geheugen en herinnering steeds meer de neiging krijgen op te lossen in het theaterdecor van zijn spel van betekenissen.